Minions: Hoe Gru superschurk werd (2022) recensie (2024)

Regie: Kyle Balda, Brad Ableson, Jonathan del Val | 88 minuten | animatie, familie | Nederlandse stemmencast: Jon van Eerd, Javier Guzman, Trudy Labij, Ernst Daniël Smid, Raymond Thiry, Edsilia Rombley, Patty Brard, Dennis van der Geest, Edwin Jonker, Nienke Plas, Murth Mossel, Levi van Kempen, André Dongelmans | Originele stemmencast: Steve Carell, Pierre Coffin, Taraji P. Henson, Jean-Claude Van Damme, Michelle Yeoh, Dolph Lundgren, Lucy Lawless, Danny Trejo, RZA, Julie Andrews, Russell Brand, Alan Arkin

Filmschurken heb je in alle soorten en maten. Je hebt erbij die een slechte jeugd hebben gehad en daardoor het verkeerde pad opgaan. Ook zijn er slechteriken die uit pure wraak- of hebzucht handelen. Ook zijn er schelmen bij wie het allemaal heel onschuldig begonnen is, maar wiens slechtheid een beetje uit de hand is gelopen (en nu kunnen ze niet meer terug). Er zijn maar weinig bad guys die als schurk geboren zijn. Uitzondering op de regel is Gru uit de ‘Verschrikkelijke Ikke/Despicable Me’-filmreeks. Hij is sowieso al geen traditionele slechterik, want hij weet de kijker in no time om zijn vinger te winden; Gru is een schurk die we in ons hart sluiten, een publiekslieveling. Als klein jongetje wilde hij al het slechte pad op, zien we in ‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’ (oorspronkelijke titel ‘Minions: The Rise of Gru’, 2022). Als hem op school gevraagd wordt wat hij later worden wil, begint hij over de Wrede 6, een groep superschurken waar hij zich dolgraag bij zou aansluiten. Zijn klasgenootjes lachen hem uit, maar Gru is vastberaden zijn ambities waar te maken.

‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’ is het vijfde deel in de franchise rond Gru en de Minions, zijn pilvormige gele sidekicks met hun onhandige fratsen en hilarische taaltje. De eerste Minions-film (2015) moest het nog zonder Gru doen. Daarbij bleek dat de gele mannetjes met hun jeanstuinbroekjes en duikbrillen op zichzelf net tekortschieten om een hele film te dragen en dat het gevaar dat ze niet meer dan een gimmick zijn op de loer ligt. Slimme zet dus van Illumination Studios om Gru er weer bij te halen, want juist de combinatie van de schurkachtige (maar stiekem lieve) Gru met zijn toegewijde maar onnozele legertje sidekicks werkt het beste. Wat ook goed werkt, is dat de gebeurtenissen in deze tweede film – in feite een prequel op de ‘Verschrikkelijke Ikke’-films – zijn gesitueerd in het Californië van 1976. Dat biedt de art department volop mogelijkheden om lekker uit te pakken met uitbundige (disco)outfits in bijpassende kleurpaletten en biedt tevens ruimte voor een swingende soundtrack vol disco- en rockklassiekers. Voordat we kennismaken met de jonge Gru, zien we hoe de Wrede 6 onder leiding van de al op leeftijd zijnde Wil de Knokker een kostbare en krachtige Zodiac-steen stelen. Wil weet echter niet dat Donna Disco en de vier anderen van plan zijn hem te lozen en voor dood achter te laten midden in de Zuid-Amerikaanse rimboe.

Gru is verdrietig dat zijn held Wil de Knokker is geslachtofferd, maar daardoor komt er wel een plekje vrij in de Wrede 6. Ambitieus als hij is – ook al is hij pas 11 en driekwart (!), besluit hij te solliciteren. Donna Disco en co lachen het kleine, gebochelde mannetje vierkant uit, maar op een onbewaakt ogenblik neemt Gru keihard wraak door de Zodiac-steen te ontvreemden. Geholpen door de Minions Kevin, Stu en Bob en nieuwkomer Otto (een praatziek en onhandig beugelbekkie) gaat hij op de vlucht. Maar in alle commotie wordt de kostbare steen aan Otto toevertrouwd en die raakt het kleinood onderweg kwijt. Gru wordt te pakken genomen door Wil de Knokker, die een kat met negen levens lijkt. Terwijl Kevin, Stu en Bob achter Gru aan reizen naar San Francisco om hem uit de klauwen van Wil de Knokker te redden en daarbij geholpen worden door een oudere dame die een meester blijkt in kung fu, racet Otto per driewieler een mysterieuze motorrijder achterna die de steen in het bezit blijkt te hebben.

De ‘origin story’ is momenteel erg in zwang in de filmwereld en ‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’ past prima in dat stramien, al krijgen we niet per se de oorsprong van de Minions zelf te zien (dat hebben we in de eerste film al mogen aanschouwen) maar meer de oorsprong van de schurkenstatus van Gru. De Minions adoreren hem, doen alles voor hun ‘minibaas’ en dat levert de nodige slapstick op. Ondanks hun tomeloze toewijding, laten ze alles in het honderd lopen, tot ergernis van Gru. Als Otto de Zodiac-steen kwijtraakt, ontslaat hij uit woede de hele bups, wat Kevin, Stu, Bob en Otto alleen maar extra gemotiveerd maakt om het weer goed te maken. De scheidslijn tussen hilariteit en irritatie is bij de Minions behoorlijk dun, maar doordat de focus niet alléén op hun fratsen en avonturen ligt, komt de film ermee weg. Dat geldt eveneens voor de nogal mager uitgewerkte Wrede 6; alleen Wil de Knokker heeft een beetje persoonlijkheid meegekregen. Gelukkig maakt Gru een hoop goed, al zou het leuk zijn om hem daadwerkelijk een keertje iets te zien doen wat schurken doen, want eigenlijk is hij natuurlijk veel te lief. Een gestolen steen afpakken van een groep criminelen, dat telt niet echt als supermisdaad. Het subplotje met Otto en de motorrijder voelt overbodig.

Er gebeurt veel in ‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’, want er wordt toegewerkt naar een daverende climax in het Chinatown van San Francisco, compleet met draken, slangen, tijgers en nog meer gekkigheid. Kleurrijk, druk en hilarisch. De jonge doelgroep smult ervan; de ouders die meekijken zullen de hilarische namen van de schurken, de referenties naar eerdere films (Dr. Nefario, toekomstig aartsrivaal Vector en de Bank van het Kwaad) en de knipogen naar de seventies in beeld en geluid waarderen. Technisch is ‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’ hoogstaand, met prachtige computeranimaties die niet realistisch zijn maar juist in hun overdrijving excelleren. De stemmencast van de Nederlandse vertaling bestaat onder anderen uit Jon van Eerd, Edsilia Rombley, Raymond Thury, Patty Brard, Javier Guzman en Trudy Labij. In de originele versie zijn onder anderen Steve Carell, Alan Arkin, Taraji P. Henson, Jean Claude van Damme, Dolph Lundgren en Michelle Yeoh te horen. In beide versies verzorgt Pierre Coffin op onnavolgbare wijze de stemmen van de Minions.

Hoewel bij de Minions altijd het gevaar van overkill op de loer ligt en Illumination ervoor moet waken dat hun mascottes niet meer dan een gimmick blijken te zijn, heeft de studio wel weer een heel vermakelijke familiefilm afgeleverd vol actie, humor en avontuur. Gegarandeerd een hit bij kinderen tussen de zes en twaalf jaar!

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 29 juni 2022
Voorpremières vanaf: 24 juni 2022
DVD- en blu-ray-release: 9 november 2022
VOD-release: 28 februari 2023 (SkyShowtime)